माणसांची श्रीमंती

आमच्या घराचे दार तुमच्या साठी सदैव उघडे आहे हा आता फक्त चित्रपटातला संवाद उरलेला आहे. पण माझ्या नात्यातल्या लोकांच्या घराचा दरवाजा दिवसभरात एकदाही बंद नसतो हे मी खूप वेळेला बघितलेले आहे.

स्वयंपाक केला की तो चार जणांचा नसून किमान घरी दहा लोक जेवायला असतील याचा अंदाजाने केला जातो.

कधीही कुठला पाहुणा किंवा अनोळखी माणूस आला तरीही कोणाचही तोंड वाकडं नसतं, हसऱ्या चेहऱ्याने त्याचं स्वागत केले जातं.

अनेक भावंड असल्यामुळे सण विभागून घेऊन प्रत्येकाच्या घरी त्याची मजा लुटण्याचा आनंदच काहीतरी वेगळा आहे. तो आनंद आजच्या छोट्या कुटुंबात नक्कीच नाही. छोट्या कुटुंबात काही गैर आहे असे मला वाटत नाही पण ती लोक ह्या आनंदाला नक्कीच मुकत आहेत.

अनेक लोकांना त्यांचे नातेवाईक आले किंवा खूप माणसं जमली की किरकिर होते, त्यांचा संताप होतो पण एकदा का गप्पा रंगल्या, जुने किस्से, आठवणी निघाल्या की त्यासारखी दुसरी मज्जा कुठलीच नाही.

आजकालची जगण्याची व्याख्या म्हणजे भरपूर पैसे असणं अशी झालेली आहे. पण मला विचाराल तर माणसं आणि जपलेली नाती यांच्यापेक्षा मौल्यवान काहीच नाही. पैसा कमावता येतो पण एकदा नाती गमावली कि ती जोडणं ब्रह्मदेवाला ही शक्य होत नाही.

काही वेळेला घरातल्यांशी जितकी जवळीक वाटत नाही त्याच्यापेक्षा जास्त जवळीक नातेवाईकांशी वाटते. त्यांची कौतुकाची थाप त्यांनी सांगितलेल्या सुधारणा कायम लक्षात राहतात.

अनेक जणांना माणसांची किंमत ते गेल्यावर कळते पण जिवंतपणी त्यांना जीव लावण जमत नाही. अशी लोक आयुष्यात खुप काही गमावतात असं मला वाटतं.